Ψηλαφώντας τα θεατρικά έργα της Πιλάρ Θαπάτα βρέθηκα μπροστά σε σ’ ένα χείμαρρο θεατρικών έργων. Αν και θεματικά υπήρχε μεγάλη ποικιλία, η απόλυτη διαχείριση της ισπανικής γλώσσας ήταν αυτό που κυριαρχούσε. Η ποικιλία των λέξεων που χρησιμοποιεί σε έννοιες που θα μπορούσαν να ειπωθούν με κοινές καθημερινές λέξεις δίνει στο έργο μια άλλη διάσταση. Το ίδιο κάνει και με τις εκφράσεις, που προσφέρουν στο ηθοποιό τη δυνατότητα να εκφράσει την ερμηνευτική του δεινότητα. Το σμίλευμα όλων αυτών των στοιχείων κάνει τα θεατρικά έργα να αποκτούν υφή καθημερινότητας, ανεξάρτητα της εποχής που διαδραματίζεται το θεατρικό. Από την άλλη η Πιλάρ δεν περιγράφει μια κατάσταση που εξελίσσεται σ’ έναν χώρο μέσα από την οπτική του «τέταρτου τοίχου» άλλα μπαίνει στον χώρο και είναι μέρος την «ιστορίας» που εξελίσσεται. Αυτό φαίνεται από την πρώτη επαφή που έχει ο αναγνώστης ή ο σκηνοθέτης με το κείμενο, μιας και οι σκηνικές οδηγίες και οι διδασκαλίες είναι τόσο συγκεκριμένες που αφήνουν τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς να «ονειρευθούν» την σκηνοθεσία και την ερμηνεία. Όλα αυτά οδηγούν στο να χαρακτηριστούν τα έργα της και το θέατρο που περιλαμβάνει τέτοια έργα ως ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, αποφεύγοντας τον όρο ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ. Μια άλλη θεματική που χρησιμοποιεί, είναι αυτή του ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ σε πολλά έργα της. Χαρακτήρες που δεν υπάρχουν στη σκηνή, άυλες μορφές που συγκλονίζουν με την παρουσία τους. Είναι αυτό που ονομάζει η ίδια η «ιδιαιτερότητα των δευτεροερμηνευτών». Ο εμφύλιος, η ζωή στην επαρχία, οι κοινωνικές τάξεις, οι οικογενειακές σχέσεις, ο άνθρωπος… είναι θέματα που την απασχολούν και που μπορείτε να απολαύσετε σε αυτό το βιβλίο.